ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΑΛΕΚΟ ΖΟΥΚΑ...

Δυὸ χρόνια πέρασαν ἀ­πὸ τὴν ἀναχώρηση τοῦ ξεχωριστοῦ, τοῦ ἀγαπημένου μου φίλου Ἀλέκου Ζούκα, γιὰ τὸ βασίλειο τῆς Ἀνυπαρξίας… Ἔτσι, μιὰ ἀναφορὰ γιὰ νὰ τοῦ πῶ, πὼς ἡ ζωὴ εἶναι δύσκολη χωρὶς τὶς συζητήσεις μας γιὰ τόπους, πράγματα καὶ ἀνθρώπους, τὸ κείμενο αὐτὸ, τοῦ κοινοῦ μας φίλου Πέτρου Μανταίου….

   Ὁ Ἀ­λέ­κος Ζού­κας ποὺ γνώ­ρι­σα

Ἀ­πὸ τὸν Πέ­τρο Μαν­ταῖ­ο

Ἀναδημοσίευση  ἀ­πὸ τὸ περιοδικό Ὀροπέδιο, τεύχος 13^ο, Χειμώνας 2013-2014

Χει­μώ­νας τοῦ ’81-’82. Νυ­χτε­ρι­νὸ μα­γα­ζὶ μὲ λα­ϊ­κὰ ὄρ­γα­να. Μι­κρὸ ἀλ­λὰ ζε­στό, πε­ρι­ποι­η­μέ­νο: δι­πλὸ τρα­πε­ζο­μάν­τι­λο, κε­ρὶ σὲ γυά­λες στὸ κά­θε τρα­πέ­ζι, φα­γη­τὸ γιὰ ὅ­ποι­ον ἤ­θε­λε, ἐ­ξα­ε­ρι­σμὸς γιὰ τὴν κου­ζί­να καὶ τὸ κά­πνι­σμα· σπά­νιο εἶ­δος τό­τε στὰ μι­κρο­μά­γα­ζα τῆς νύ­χτας. Ρεμ­πε­τά­δι­κο· νε­ό­κο­πος τό­τε χα­ρα­κτη­ρι­σμός. Δυ­ό-τρί­α χρό­νια με­τὰ τὴ χούν­τα, νε­α­ροὶ ὀρ­γα­νο­παῖ­κτες –ἄλ­λοι σπου­δαγ­μέ­νοι, ἄλ­λοι μι­σο­σπου­δαγ­μέ­νοι, ἄλ­λοι αὐ­το­δί­δα­κτοι ρέ­κτες ἐ­ρα­σι­τέ­χνες «ψαγ­μέ­νοι»— ἐ­πέ­στρε­φαν στὸ πα­λιὸ ρεμ­πέ­τι­κο μὲ ὁρ­μὴ καὶ ἐμ­μο­νὴ νε­ο­φώ­τι­στου. Ὁ κό­σμος εἶ­χε ἀλ­λά­ξει, ἡ μου­σι­κὴ εἶ­χε ἀλ­λά­ξει, ἡ ἴ­δια ἡ λα­ϊ­κὴ μου­σι­κὴ εἶ­χε με­τα­μορ­φω­θεῖ ἀ­πὸ σπου­δαί­ους συν­θέ­τες (Τὰ παι­διὰ τοῦ Πει­ραι­ᾶ, τοῦ Χατ­ζι­δά­κι εἶ­χαν πά­ρει Ὄ­σκαρ μου­σι­κῆς, λα­ϊ­κὰ ὀ­ρα­τό­ρια τοῦ Θε­ο­δω­ρά­κη παί­ζον­ταν σὲ ὅ­λο τὸν κό­σμο…), ἀλ­λὰ οἱ νε­α­ροὶ «ρεμ­πέ­τες» ἐ­πέ­με­ναν, εὐ­λα­βι­κά, σὲ μου­σι­κοὺς δρό­μους προ­πο­λε­μι­κούς.

 Σχη­μά­τι­ζαν ὁ­μά­δες. Τὶς ὀ­νό­μα­ζαν –ὅ­πως πα­λιὰ στὴ Σμύρ­νη, στὴν Πό­λη, ὑ­στε­ρό­τε­ρα στὸν Πει­ραι­ὰ– κομ­πα­νί­ες (συν­τρο­φι­ές) ρεμ­πέ­τι­κες, καὶ πε­ρι­φέ­ρον­ταν σὲ τα­βερ­νεῖ­α τοῦ κέν­τρου, μὲ θα­μῶ­νες τὸ πλεῖ­στον νε­α­ρούς, ὅ­που ἡ πλη­ρω­μὴ τους γι­νό­ταν «μὲ δί­σκο» ἢ «μὲ κα­πέ­λο», ἐ­ρα­νι­κά, ἀ­πὸ τρα­πέ­ζι σὲ τρα­πέ­ζι, ὅ­πως ἄλ­λο­τε μὲ τοὺς πλα­νό­διους μου­ζι­κάν­τη­δες μὲ τὴν κι­θά­ρα ἤ, σπα­νι­ό­τε­ρα, τὸ μπου­ζού­κι ἤ, συ­χνό­τε­ρα, τὸ ἀ­κορ­ντε­όν.

Ἀδαμαντίου Πεπελάση: Τὸ ἀρχοντικὸ Σερπιέρη

Ἀδαμαντίου Πεπελάση

Τὸ ἀρχοντικὸ Σερπιέρη

Ἀναδημοσίευση ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Ὀροπέδιο 9^ο τεύχος

Μὲ προθυμία ἀνταποκρίνομαι, κάθε φορὰ στὴν τιμητικὴ πρόσκληση τῆς Λέξης νὰ συμμετάσχω σὲ ἀφιερώματα τοῦ περιοδικοῦ. Ὅταν ὅμως ἄρχισα νὰ συνθέτω τὸ κείμενο γιὰ τοῦτο τὸ τεῦχος, εἶχα δυσκολίες νὰ ἀπομονώσω γεγονότα, στιγμὲς τῆς ζωῆς μου, ποὺ ἡ ἀφήγησή τους θὰ ξέφευγε ἀπὸ αὐτοβιογραφικὲς σημειώσεις. Δὲν γνωρίζω γιατί, ἴσως καθὼς ὁ βίος ἔχει προχωρήσει καὶ ἡ ζωὴ ὡριμάσει, δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ξεχωρίσεις τὴν αὐτοτέλεια γεγονότων, στιγμῶν, ἐμπειριῶν ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὅποιο διαμορφώθηκε ὁ βίος σου. Ἔμαθα ἄλλωστε καὶ κάτι συναρπαστικὸ τελευταῖα, μάλιστα τὸ ἔχω ἐμπεδώσει. Ἀπὸ τὰ σαγηνευτικὰ γραπτά του Malcolm Gladwell. Ὅτι δηλαδὴ εἶναι ἐκείνη ἢ ἀστραπὴ τῆς πρώτης στιγμῆς ποὺ συλλαμβάνει τὴν ἐσώτερη ἀλήθεια τῶν πραγμάτων καὶ τῶν σχέσεων. Ἡ λειτουργία καὶ οἱ ἀντιδράσεις τοῦ ἀνθρώπινου ἐγκεφάλου μέσα ἀπὸ «λεπτὲς φέτες». Ὅπου ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ πρόγνωση εἶναι ζήτημα σχεδὸν ἀστραπιαῖο, τῆς πρώτης στιγμῆς, ὅπως τὸ βλεφάρισμα.